Գարնանային մի սիրուն առավոտ արևը բացվեց և բախտս բերեց: Ես լսեցի, թե ինչպես են աչքերը գանգատվում.
— Դե՛, սիրո՛ւն արև մի կողմ գնա մեր աչքերը ծակում ես, մենք ուզում ենք տեսնել լուսնին և աստղերին:
Նրանք արևին նաև ասեցին.
-Արդեն մի քանի դար է մեր կյանքն անտանելի է: Մենք միշտ տեսնում էինք, որ Արեգակը պտտվում է Երկրի շուրջը: Բայց հայտնվեցին Կոպերնիկոսն ու Գալիլեյը և ապացուցեցին, որ ես սխալվում եմ, ամեն ինչ հակառակն է՝ Երկի՛րն է պտտվում Արեգակի շուրջը:
Արևը հակառակվելով աչքերին ասաց.
-Դե՛, սիրո՛ւն աստղիկներ՝ երկնքի ճրագներ, հիմա գնացեք, գիշերը եկեք:
-Արեգակի բացվելով արդնացան բոլոր ծաղիկները, թռչնիկները:
-Ես պիտի երգեմ,- ասաց արտույտը:
-Ես պիտի ծաղկեմ,- ասաց վարդը:
-Իսկ ես ի՞նչ պիտի անեմ,-ասաց մութ ամպիկը,- չջրե՞մ երկիրը:
Արևը հակառակվեց աչքերին և պատասխանեց.
-Թո՛ղ երգի արտույտը, թո՛ղ բացվի վարդը, իսկ մութ ամպիկը՝ ջրով լիքը, թող գնա, հեռանա:
Ծաղիկները բացվեցին, թռչնիկները երգեն, երեխաները էլ զարթնեցին ու սկսեցին արևի երգը:
Աչքերը ասացին արեգակին.
-Ամեն ինչ մեզ համար պարզ է, ախր, մենք հրաշալի ենք տեսնում:
Թողնել պատասխան