Լինում է, չի լինում մի կնիկ։ Էս կնիկը մի աղջիկ է ունենում՝ անունը հուռի։ Աշխատասեր, խելացի աղջիկ։ Օրը մինչև իրիկուն գործ է անում։

-Բանն ինչ անեմ՝ մաքուր է։
-Բամբակը կորիզոտ  չէ։
-Մաստակ պիտի չծամեմ։
-Կտերը տիտիկ չանեմ։
-Անցնողին  մտիկ չանեմ։
-Չուտեմ,  խմեմ։
-Մթին քնեմ:

Հարևանները անունը դնում են խելացի Հուռի։ Ինչ մերն է՝ աղջկան չի գովում․

-Լիտրը չգզող ,լիտրը չմանող, չխճճող, խճճուճ չհանող, չկարող համ էլ չթխող և չթափող։

Երիտասարդ վաճարական լսում է՝ և ասում,

-հենց սա էլ ինձ պետք չի։

և գնում է Խելացի Հուռիյին ուզում հետը, պսակվում։

Մի քանի օր հետո,Մի տաս-քսան բեռ բամբակ է բերում վաճառականը և ասում է կնոջը.

-Մի գզի մի մանի չգամ չծախեմ չհարստանաք։

Էս հուռին լսում է և գնում: Գնում է գետակի մոտ։
Չի լսում  ձայներ․

—Փեփե՜լ․․․ Կեկե՜լ․․․
Փեփե՜լ կեկե՜լ․․․

Վույ աղջի փեփե՜լ կեկե՜լ․
ձեն է տալիս Խելացի հուռին- Որ բաբակը չբերեմ չգզի։ Ձեն չի տալիս Հուռին:

-Մի՝ բեր, մի՝ բեր, մի՝ բեր:

Նա մի քանի օրից չի գնում և չի բերում բամբակը, որ ծախեն:

Դե որ չի տանում բամբակը և չի գնում գորտերի մոտ նաև չի գտնում ոսկիները, որից հետո պետք է հարստանար:

Քանի որ Հուռին շատ խելացի և շնորհքով է լինում էս ամուսինը որոշում է այդ առիթով քեֆ կազմակերպել:  Քեֆի ժամանակ լավ ուրախանում են, կենացներ խմում:

Մենակ շատ բզեզներ են հավաքված լինում և նստում սեղանի վրա դրված ուտելիքներին:

Հուռիի մայրը փեսայի հետ փորձում են բռնել նրանց, որ սատկացնեն: